არსებობს ცენზურა, ასევე არსებობს თვითცენზურა, სხვადასხვანაირი შიშები, გაკიცხვის, დატუქსვის, დაცინვის . .. ასევე არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ფილმში ზრდილობას და კულტურას ითხოვენ, რა არის ზრდილობა ან კულტურა სხვადასხვა ადამიანის გადმოსახედიდან, ეს კიდევ ცალკე განხილვის თემად შეიძლება ვაქციოთ.
1990 წელი, მოსკოვი, “გრძნობათა იმპერიას” აჩვენებენ. “ახლადგახსნილი კინოს მუზეუმის დიდ დარბაზში, სეანსი ჩაიშალა. ნაგისა ოსიმას ფილმის, “გრძნობათა იმპერიის” ჩვენების დროს რამდენიმე ადამიანმა ერთდროულად დაიწყო ყვირილი “ჟიდომასონები რუსულ კულტურას უტევენ!”. ამ წამოძახილს ვიღაცამ უპასუხა და კინოს მუზეუმში ხელჩართული ბრძოლა დაიწყო. დარბაზის ადმინისტრაცია იძულებული იყო ფილმის ჩვენება შეეწყვიტა”, ვკითხულობთ გოგი გვახარიას წერილში “გრძნობათა იმპერია – 30”
ისევ 1990 წელი, ახლა უკვე თბილისი და ფილარმონიის დიდი საკონცერტო დარბაზი, ორიათასამდე მაყურებელი “გრძნობათა იმპერიის” სანახავად შეიკრიბა. მოსკოვისგან განსხვავებით, სეანსი შედგა. ქართველმა მაყურებელმა ფილმი ნახა.
ზუსტად არ მახსოვს 90-იანების რომელი წელი იყო, ის კი მახსოვს, რომ ნაქირავებ, ერთ ოთახიან ბინაში ვცხოვრობდით, შუქი ღამე მოდიოდა და ფილმების ნახვასაც მხოლოდ ღამით ვახერხებდი. “გრძნობათა იმპერია” აჩვენეს “ფსიქოში”, მახსოვს ტელევიზორი რაღაც უცნაურ…
