კიმ კი დუკის საშიში ადამიანები

თათია კობიძის ბლოგი

წლების წინ, როცა კიმ კი დუკს ჰკითხეს, ყველაზე მეტად რისი გეშინიაო, უპასუხა – სიყვარულისო. რაღაც პერიოდის შემდეგ, სხვა ჟურნალისტმა ჰკითხა, სიყვარულის მართლა გეშინიათო? კი, მაგრამ სიყვარულზე მეტად ადამიანების მეშინიაო. ალბათ მარტო კიმ კი დუკი არ არის ასე, ამ სენით ჯერ კიდევ პირველყოფილი ადამიანები იტანჯებოდნენ და დიდი ალბათობით, ამიტომაც გადაწყვიტეს კოლექტიური წესით ცხოვრება, ასე უფრო დიდია გადარჩენის შანსი – როცა მარტო ხარ, ყველანაირი მტრისთვის ერთადერთი სამიზნე ხარ, სხვების გარემოცვაში კი  შესაძლოა გაგიმართლოს და გადარჩე.

View original post 531 more words

Advertisements

ღმერთო, ადამიანებს დაუბრუნე ადამიანობა

სამარხვო ბლოგი

BIAFF-ზე ბევრი კარგი ფილმი მაქვს ნანახი, ზოგჯერ იმაზეც ვფიქრობ რა სართულო საქმე აქვს ხოლმე ჟიურის, მე როდესაც მაზარ შარიფს [Mazar e sharif] ვუყურებდი, დარწმუნებული ვიყავი რომ მხატვრული ფილმების სექციაში გაიმარჯვებდა. ირანს საკმაოდ ძლიერი კინემატოგრაფი აქვს, თუმცა არის გამორჩეული ნიმუშები და ეს
ფილმი სწორედ ასეთი განსაკუთრებული ნამუშევარია, რომელიც ახალბედა ირანელ რეჟისორ აბდულჰასან ბარზიდეს ეკუთვნის.

ფილმი აღწერს 1988 წელს თალიბანის თავდასხმას ირანულ დიპლომატიურ კოსრპუსზე, რომლის დროსაც საელჩოს მხოლოდ ერთი თანამშრომელი გადარჩება. ეს არის ომი ერთი ადამიანის თვალით. ომი, რომელსაც არ ყავს მართალი ადამიანები და დამნაშავეები. ომს მხოლოდ დაზარალებულები ყავს. უყურებ ამ ფილმს და გრძნობ როგორ გძულს მილიტარისტები, პოლიტიკოსები, რომლებიც ხალხს ერთმანეთს ახოცინებენ, გეცოდებიან ისინი ვინც პოლიტიკოსების პროვოკაციას წამოეგება და კლავს უდანაშაულო ადამიანებს. ეს ფილმი ყოველგვარ სტერეოტიპს ანგრევს, მათ შორის თავად ავღანელების შესახებ, იმ ავღანელებისა,
რომლებიც მთელმა დანარჩენმა მსოფლიომ შეიძულა. ომი აბრმავებს ადამიანებს, ომი სტატისტიკად აქცევს ქალების, მამაკაცების და ბავშვების სოცოცხლეს. თუმცა, ტრიუმფის გრძნობა გიპყრობს, როდესაც უყურებ სცენას, სადაც ბურკაჩამოფარებული ქალი დასისხლიანებული ხელებით…

View original post 172 more words

სიყვარული აკრძალულია?

Litterator's Blog

არსებობს ცენზურა, ასევე არსებობს თვითცენზურა, სხვადასხვანაირი შიშები, გაკიცხვის, დატუქსვის, დაცინვის . .. ასევე არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ფილმში ზრდილობას და კულტურას ითხოვენ, რა არის ზრდილობა ან კულტურა სხვადასხვა ადამიანის გადმოსახედიდან, ეს კიდევ ცალკე განხილვის თემად შეიძლება ვაქციოთ.

1990 წელი, მოსკოვი, “გრძნობათა იმპერიას” აჩვენებენ. “ახლადგახსნილი კინოს მუზეუმის დიდ დარბაზში, სეანსი ჩაიშალა. ნაგისა ოსიმას ფილმის, “გრძნობათა იმპერიის” ჩვენების დროს რამდენიმე ადამიანმა ერთდროულად დაიწყო ყვირილი “ჟიდომასონები რუსულ კულტურას უტევენ!”. ამ წამოძახილს ვიღაცამ უპასუხა და კინოს მუზეუმში ხელჩართული ბრძოლა დაიწყო. დარბაზის ადმინისტრაცია იძულებული იყო ფილმის ჩვენება შეეწყვიტა”, ვკითხულობთ გოგი გვახარიას წერილში “გრძნობათა იმპერია – 30” 

ისევ 1990 წელი, ახლა უკვე თბილისი და ფილარმონიის დიდი საკონცერტო დარბაზი, ორიათასამდე მაყურებელი “გრძნობათა იმპერიის” სანახავად შეიკრიბა. მოსკოვისგან განსხვავებით, სეანსი შედგა.  ქართველმა მაყურებელმა ფილმი ნახა.

ზუსტად არ მახსოვს 90-იანების რომელი წელი იყო, ის კი მახსოვს, რომ ნაქირავებ, ერთ ოთახიან ბინაში ვცხოვრობდით, შუქი ღამე მოდიოდა და ფილმების ნახვასაც მხოლოდ ღამით ვახერხებდი. “გრძნობათა იმპერია” აჩვენეს “ფსიქოში”, მახსოვს ტელევიზორი რაღაც უცნაურ…

View original post 448 more words

კრედიტის ლიმიტი

სამარხვო ბლოგი

ხშირად უმნიშველოვანესი რაღაცები შეუმჩნევლად ხდება ცხოვრებაში. საბანკო ვალების ზღვრულ ნორმასაც შეუმჩნევლად აღწევ და სრული ბანკროტი ხდები. ჯერ ცოტა გჭირდება, შემდეგ მეტი, რათა წინა ვალის პროცენტი დაფარო და ცოტა ფულიც დაგრჩეს. შემდეგ უფრო მეტი, რათა წინა ორი ვალის პროცენტი დაფარო და ისევ დაგრჩეს ცოტა ფული და ასე უსასრულოდ. თუმცა, უსასრულო არაფერია. მსგავსი სიტუაციები მხოლოდ ფულს არ უკავშირდება. ასეა წამალდამოკიდებული ადამიანების შემთხვევაშიც. თავიდან ცოტა, შემდეგ აღკვეთის მდგომარეობის (ლომკის) მოსახსნელად და ცოტა კაიფის განსაცდელად, შემდეგ მეტი და მეტი. ასეა აზარტული თამაშების შემთხვევაშიც. მოკლედ, ცხოვრები ანალოგიებითაა სავსე, თუმცა დასასრული ყოველთვის ერთნაირია. შედეგის წინასწარ გათვლა რასაკვირველია შესაძლებელია, თუმცა, როცა საქმე ფულს ეხება მძიმე ეკონომიკური მდგომარეობის დროს, თვითგადარჩენის ინსტიქტი ირთვება და ცდილობ ცოტა კიდევ გაიხანგრძლივო სიცოცხლე. თუნდაც შეიქმნა სიცოცხლის და კმაყოფილების ილუზია. ასე იქცევა „კრედიტის ლიმიტის” მთავარი გმირიც ნინო.

View original post 407 more words

ფილმი როგორც იარაღი (კიმ კი დუკის გასროლა)

Surreal Child

 კინო განსხვავებული ადამიანების ცხოვრებაში სხვადასხვა დროს იწყება, ხართ თქვენ თავგადადებული ე.წ სინეფილი თუ მხოლოდდამხოლოდ დიდი კინოთეატრების კლიენტი, ალბათ მაინც გემახსოვრებათ ის პირველი იმპულსი, რომელმაც ადგილზე მიგაჯაჭვათ და გაიძულათ თვალების გამოშრობამდე გაეცქირათ კადრიდან კადრამდე გადასვლისათვის, სანამ ბოლომდე არ გაშავდა ეკრანი. ვერ ვიტყვი, რომ კინოთი გვიან ასაკში დავინტერესდი, პირიქით, იმის გამო, რომ დედა მეტისმეტად ეტრფოდა ამ უკანასკნელს მეც უამრავი ,,გოგოური’’ ფილმი მქონდა ნანახი, ტელევიზორის, საკუთარი თუ გაქირავებიდან გამოტანილი ვიდეოკასეტების დამსახურებით. ყოველივეს მიუხედავად ვთვლი, რომ კინო ჩემთან უფრო მოგვიანებით დაიწყო. ჩემზე უფროსებს ალბათ უფრო მეტი კარგი გადაცემა გემახსოვრებათ ამ საკითხის გარშემო, მაგრამ მე ყველაზე კარგად ,,ლატერნა მაგიკა’’ მახსოვს. ბევრი ვიქექე იმის გასარკევად თუ რომელ წლებში გადიოდა იგი, რათა შეცდომა არ მომსვლოდა და გავარკვიო რომ ქალბატონი ნანა ჯანელიძის საავტორო გადაცემა ,,ლატერნა მაგიკა’’-ს 2005-2007 წლებში აჩვენებდნენ, მე იმ პერიოდში 12-14 წლის ვიყავი. კარგად მახსოვს და ამის გამო დღემდე ვბრაზდები საკუთარ თავზე, როგორ უარვყავი ერთხელ იქ ნაჩვენები დიდიებული ოზუს ფილმი, რამდენჯერმე კუროსავაც, ალბათ გასაკვირი არაა, ჩანს…

View original post 695 more words

“იცი ბიცი” და ბიჭი, რომელმაც BIAFF მოიგო

შოშანას კონტროლის ზონა

იოაჰიმ  ფელსტრუპი ახალგაზრდა დანიელი მსახიობია. საუბრობს ხუთ ენაზე და მისი ფილმოგრაფიის ჩამოსათვლელად ჯერ-ჯერობით ერთი ხელის თითებიც გვეყოფა. თუმცა მე პირადად მხოლოდ ერთი ფილმი ვიცი.

“პაწაწინა” (Itsi Bitsi), დიდი და ძალიან მნიშვნელოვანი ფილმი იოჰიმის კარიერაში, დანიელმა რეჟისორმა ოლე კრისტენ მადსენმა გადაიღო. ის თავდაპირველად ტორონტოს კინოფესტივალზე აჩვენეს.

1960-იანი წლები, როკ-მუსიკის ხანა, ახალგაზრდა შეყვარებული წყვილი აიკი და იბენი ეძებენ სიახლეს ცხოვრებაში. იწყებენ მოგზაურობას, ჩრდილოეთ აფრიკასასა და აზიაში. იღებენ ნარკოტიკებს. უმეგობრდებიან უცნაურ ადამიანებს და ცხოვრობენ თავისებური სტილით. მათი სიყვარულის ისტორიაც არც ჯდება ჩვეულებრივი “ლავ სთორის” სტანდარტებში. ესაა მუდმივი დაშორებებით, შეჯიბრებებით და თავგადასავლებით სავსე სიყვარულის ამბავი. აიკი თავის შეყვარებულ იბენს “იცი ბიცის” ეძახის, რაც პაწაწინას ნიშნავს. სწორედ ესაა ფილმის სახელწოდებაც, თუმცა ფილმი მხოლოდ იბენზე არაა.

იოაჰიმ  ფელსტრუპის გმირი აიკის ცხოვრების სტილი რაღაც მომენტში ძალიან წააგავს კრისტოფერს, ფილმიდან “ველურ პირობებში” (Into the Wild). ის იწყებს მოგზაურობას ველურ პირობებში საკუთარი თავის აღმოსაჩენად, არ ეშინია წინააღმდეგობების და შეუძლია წამიერი ბედნიერებით ტკბობა.

აიკს უყვარს იბენი, მუსიკა, სამყარო და “ტრამალის მგელი”. სწორედ…

View original post 88 more words

ოთარ იოსელიანის “ბზიკები”

თათია კობიძის ბლოგი

ბათუმის საერთაშორისო კინოფესტივალის –  BIAFF-ის ფარგლებში ჩატარებული ოთარ იოსელიანის მასტერკლასის შემდეგ დაახლოებით ორი კვირა გავიდა, მაგრამ თემა მაინც აქტუალური რჩება და ფაქტობრივად, სადაც კი ხელოვნებაზე დავიწყეთ ლაპარაკი, ყველგან განვიხილეთ.

(სამწუხაროდ ფოტოს გადაღება ვერ მოვახერხე და ფესტივალის გვერდიდან მოვიპარე ვიღაცის ფოტო, თუ ავტორი გამოჩნდება, საავტორო უფლებების დარღვევას გადავურჩები 🙂 ) 

View original post 627 more words